10 op de schaal van GELUK

De tijd is aangebroken, 27 juli 19.15 uur is mijn vliegtuig naar Istanbul vertrokken. Na een kleine overstap van anderhalf uur, vertrok het vliegtuig naar Johannesburg, in econobusiness class. Ik had namelijk vier stoelen op een rij voor mij zelf, oxa er in en see you in Joza! De volgende dag mochten we een kleine 8 uur genieten in een busje om naar Ritchie/Voorspoed af te reizen. Onderwel konden we genieten van het Afrikaanse landschap en de eerste indrukken van Zuid-Afrika.

Iedereen werkt tegenwoordig een bucketlist af, foto van de Ramblas, inchecken op Facebook in Valencia. Maar zonder mobiel is reizen nog veel mooier. De zonsondergangen waren niet minder mooi, omdat ik er geen foto van heb op Social Media of dat ik alleen was, drie weken lang. Integendeel, wanneer je loskomt van die ‘pictures or it didn’t happen’-gedachte, geniet je veel intenser van het moment. En precies daarom kies ik voor solo en mobielloos reizen. Niets moet, alles mag, dat gevoel… 2 maanden lang met pure vrijheid.

Eindelijk aangekomen in Voorspoed, mochten we heerlijk uitslapen en begonnen de dag met een Goede Morgen Gesprek (GMG) en pap; het dagelijkse Afrikaanse ontbijt. Voorspoed is een prachtig landschap met veel wild. Jaco en Christelle zijn de eigenaren van het landschap en hebben een jachthuis voor ons afgestaan om de komende drie weken daar te verblijven. We mochten dan ook volop genieten van alle dieren die hier leven. Springbokken, wilde beesten, duikertjes, mierkatten, wilde koeien, wilde paarden, zebra’s, giraffen, gemsbokken, schapen, gnoe’s, landschildpadden, zwijnen, stekelvarkens en zo kan ik nog wel even door gaan.

We kregen een kleine rondleiding door Ritchie; de townships en het Regenboog project van Eye For Others. Het hart vanuit waar Eye For Others opereert. Daar hebben we van maandag tot en met vrijdag gewerkt. Op dit moment is Eye For Others met verschillende projecten bezig, zoals het opknappen van een huis waar Ome Klaas in gaat wonen (als iemand ouder is dan jou, spreek je hem aan met oom), shacks (golfplaten huisjes) voor studenten en projectreizigers, agrarisch project, tennisbaan en circulaire ontwikkelings versterking voor jonge mensen. 



De eerste dag begonnen we op het project, samen met 13 Afrikaners van 18 tot 28 jaar oud. Iedereen kreeg een peil (maatje) toegewezen om daarmee 2,5 week close samen mee te werken. “Olie en water, het mengt niet, zodra je echt je best doet en flink gaat roeren, mengt het vanzelf” oftewel blank en zwart. Jackyl’s taxi bedrijf om de 13 Afrikaners elke dag weer op te halen in de township, was een genot, maar het is niet vanzelfsprekend dat ze elke dag weer klaarstaan. Een Afrikaan is niet gewend te werken, niet gewend om vroeg op te staan en al helemaal niet gewend om de handen uit de mouwen te steken. “Kylian, today I’m not feeling well”. “Jawel, je gaat nu mee.” “Okay, give me 5 minutes. En we hadden ze weer allemaal in de bus om een dag op het project aan de slag te gaan. Toch besef je dat het hier normaal is dat je liegt, bedriegt, geen vertrouwen hebt in zowel jezelf als de ander. Ze hebben ons soms erg teleurgesteld. Hieronder twee verhalen met mensen die ons teleurgesteld hebben:

Basil is 26 jaar, na eerst ook daarover gelogen te hebben. Basil gaf aan om 09.00 uur ’s ochtends dat die over een uur moet beginnen op z’n eigen werk en is gegaan. We zijn er achter gekomen dat hij naar Kimberley is gegaan, omdat daar politieke toestanden bezig waren, om vervolgens winkels leeg te roven. De volgende dag hebben we hem opgehaald en is die voor de groep gezet om te vertellen wat die daadwerkelijk heeft gedaan. Dat wij er voor hen zijn, om te helpen en ze hier niet hoeven te zijn (‘hier’ is met Eye For Others). We hadden allemaal tranen in ons ogen en we beginnen steeds meer te begrijpen dat Ritchie zich 'under help level’ bevindt. Hij heeft een tweede kans gekregen, maar helaas heeft die het geen 3 weken volgehouden. 



Rebecca is 27 jaar oud, woont samen met haar moeder (depressief), haar broer (autistisch) en haar twee kinderen. Rebecca draagt alle verantwoordelijkheid thuis en ze is erg emotioneel over het feit dat ze haar familie nooit in de steek kan laten, waardoor ze niet kan nadenken over een eventuele toekomst. Op een dag nemen we alle Afrikaners mee naar Voorspoed, om het weekend te vieren met elkaar. Rebecca geeft een aantal uren van te voren aan dat haar moeder niet zonder Rebecca zorg kan dragen voor het gezin, waardoor ze niet het weekend met ons kan vieren. We zijn naar haar moeder gegaan om haar te overtuigen dat als Rebecca een toekomst wilt, ze haar familie af en toe met rust kan laten. Het enige probleem was dat haar kind van 3 nog borstvoeding kreeg van haar moeder, maar haar moeder zou er dan niet zijn (Rebecca dus). En ze hadden geen geld om melk te kopen. We zijn naar de supermarkt gegaan, melk gekocht en Rebecca is meegegaan. Ze makkelijk kan het leven zijn, maar zo moeilijk kan het voor de Afrikaners zijn. Uiteindelijk heeft haar moeder haar niet de kans gegeven om met ons (Eye For Others) mee te gaan en heeft het ook helaas niet volgehouden.



Elke dag sloten we af met heerlijk eten van Irene, een Afrikaanse vrouw en een vuurtje buiten. ’s Avonds kan het hier tot het vriespunt dalen, terwijl het ’s middags tot 30 graden kan oplopen. We maakten prachtige foto’s van de zonsondergang/-opgang en genoten van de adembenemende heldere sterrenhemel. De eerste week was alweer een feit!