Travel. Money comes back, time doesn’t!

Ik ben aangekomen bij het huis van Dashia, waar ik de komende drie weken zal wonen. Ritchie is opgedeeld in drie delen. Twee townships; Rietvale en Motswidimosa en het blanken gedeelte. Dashia woont in het blanken gedeelte, in een vrij ‘groot’ stenen huis. Niet groot, maar voor hier is het groot. Dashia is moeder van twee kinderen, Jaya (12) en Zaza (4) en haar man werkt in de mijn. Hij werkt twee weken in de mijn en komt dan een paar dagen thuis. Dashia’s man heb ik dan ook nog niet mogen ontmoeten. Het huis? Tja… Om van een luxe hotel in Pretoria naar Ritchie terug te verhuizen was even slikken. Licht in je kamer? Nee, dat is overbodig. Warm water? We kunnen toch gewoon een ketel met water opwarmen? Water uit de kranen? Als één kraan het doet, gebruiken we die voor elke ruimte waar we water nodig hebben. Het lijkt bijna onmogelijk om van het Nederlandse leventje naar dit Afrikaanse leventje te gaan. Ik heb flink wat stappen moeten zetten om uit de comfortzone te stappen, maar het valt me absoluut niet tegen. Je zult wel moeten notabene, er is geen andere keus. Het enige waar ik moeite mee had, is hoe ik mijn lange haren moet gaan wassen. Jaya maakte van haar tuin een Afrikaanse kapsalon en waste mij haren net als bij de kapper. Ik heb tot nu toe één keer een bad gevuld met emmers waar het water van de afvoer in verzameld wordt. Niet aan denken, ik heb genoten van mijn zanderige bad! 



Zaterdag na een hele dag genoten te hebben van de Afrikaanse winter (lees: 25 graden, strakblauw en zon), heeft Dashia een welkomstpotjie voor mij georganiseerd. Een potjie is een pot die je op het vuur zet waarbij er bijna alles in gaat. Groentes, kippenvlees inclusief bot, brood, saus en rijst. Ze heeft alle overgebleven 8 (van de 12) Afrikaners uitgenodigd waarvan er 5 zijn gekomen. Heel bijzonder om te weer terug te zien nadat we afscheid hebben genomen met de Hollanders op de boerderij bij Modderrivier. 



Zondag zijn we naar de kerk geweest die 4,5 uur duurde. Het is lastig om concentratie te hebben als het én in het Afrikaans én als je niet gelovig bent. Dat ik niet gelovig ben, dat kunnen ze hier niet snappen. Ie-de-reen is gelovig hier! 

Maandag hebben de Afrikaners mij zeer, zeer, zeer verrast. Rond 10.00 uur stonden ze voor Dashia’s huis waarop ik reageerde: “Wat doen jullie hier?”. “Ja, jou ophalen, we gaan naar het project. We gaan aan. Dat hebben we beloofd toch?”. Wauw, heel bijzonder. Ik heb me tas gepakt en ben in de auto gestapt bij Dwight, die nog bezig is zijn rijbewijs te halen. “Mama, ik hou van je…!”

We zijn de hele week op het project bezig geweest met de renovatie van Ome Klaas’ huis en de shanties waarin de projectreizigers en studenten zullen gaan slapen. Ik, Marscha en Rowelda zijn bezig gegaan met de projectreis volgend jaar te organiseren, uit te stippelen en te ontwikkelen. En ben ik maar eens begonnen aan stageverslagen. Omdat ik mijn stage verkort doe en 10 weken eerder ga beginnen met afstuderen, moet ik er wel vaart achter zetten. Maar je word zo lui van die mentaliteit hier, dat ze hele dagen niéts ondernemen, dat je het al gauw overneemt.

Vervolgens had ik donderdag om 07.30 uur afgesproken met Ome Klaas om mee te gaan naar Kimberley, een stad 60 km hier vandaan. Ze vonden het nodig om om 08.45 uur aan te kakken, zonder enige verschuldiging. Moeten we in Nederland is doen… Ik heb eindelijk m’n busticket van Kimberley naar Port Elizabeth geboekt voor 6 september om te beginnen aan mijn prachtige avontuur: reizen door Zuid-Afrika. Tot mijn geluk heb ik ’s avonds een meisje leren kennen via Facebook die precies dezelfde route op precies dezelfde tijdstippen gaat doen als mij. Hopelijk heb ik er nu een reismaatje bij, zou prettig wezen!



Daarbij help ik mee in het huishouden, geniet ik van het Afrikaanse eten/gewoontes en geniet ik elke dag weer!



Even een paar leuke weetjes over Zuid-Afrikaanse gewoontes:
- je wast je hier met een sinaasappelnet als spons
- kinderen eten toiletpapier en het schijnt niet slecht voor je te zijn
- kinderen eten schoolbordkrijtjes, want dat smaakt zo lekker naar melk
- als er visite is, dat er altijd is omdat ze toch niks te doen hebben, dat loop je tot de helft mee naar hun huis
- en als je ’s ochtends naar de supermarkt gaat voor de lunch, waarom dan al nadenken over het diner? We gaan na de lunch gewoon nog een keer naar de supermarkt…